ผงมัทฉะฉลากส่วนตัว

สามขั้นตอนในการพัฒนามัทฉะ:
1. ในระยะที่มีต้นกำเนิดไม่ชัดเจน ใช้เป็นวัตถุดิบทางการแพทย์ ในหนังสือ "Shen Nong's Materia Medica" ได้ระบุว่า "Shen Nong ได้ชิมสมุนไพรร้อยชนิด พบกับพิษเจ็ดสิบสองชนิดทุกวัน และดื่มชาเพื่อแก้พิษเหล่านั้น" ประมาณ 2700 ปีก่อนคริสตกาล Shen Nong ได้เคี้ยวใบชาและกลืนลงไปในกระเพาะ นับเป็นขั้นตอนแรกของการดื่มชาสำหรับมนุษย์ และเป็นที่รู้จักในนาม "ผู้ริเริ่มชาเขียวมัทฉะ"

2. ระยะพัฒนาการช้า.ในสมัยราชวงศ์ถัง ผู้คนได้คิดค้นชาเขียวนึ่ง (tencha) และปรับปรุงวิธีการประเมินสีและกลิ่นของชา ทำให้ชาเป็นเครื่องดื่มประจำวันที่สำคัญ "หนังสือชา" ระบุว่า: "... เมื่อเริ่มนึ่ง ชาจะเข้าสู่หม้อชา และเมื่อชาสุกแล้ว ชาจะออกมาจากหม้อชา เทหม้อลงในหม้อชา และทำมาจากเมล็ดพืช ไม้ กิ่งไม้ และซานย่า หน่อไม้และใบชาที่นึ่งแล้วจะถูกโรยไว้ และใบชาจะไหลออกมา ถือเป็นครีม"

ในสมัยราชวงศ์ซ่ง วัฒนธรรมการชงชาได้พัฒนามาเป็นงานเลี้ยงชา ไช่เซียง นักวิจารณ์ชาที่มีชื่อเสียงและนักเขียนที่ได้รับการยกย่องในสมัยนั้นได้บรรยายวิธีการชงมัทฉะไว้ในหนังสือ "Tea Records" โดยบดชาเป็นชิ้นเล็กๆ บดให้เป็นผงละเอียด ร่อนผงชาออก ใส่เหรียญสองเหรียญลงในถ้วยชาที่ลวกแล้ว เทน้ำเดือดลงไป จากนั้นประเมินสี กลิ่น และรสชาติของชา ชาที่ดีที่สุดถือเป็นชาที่ดีที่สุด

Ru Dunhe แห่งราชวงศ์ชิงกล่าวถึงในหนังสือ "Yue Yan Shi" ว่าในสมัยโบราณ ชาเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ มัทฉะหรือชา คือ ชาบดละเอียดที่เสิร์ฟพร้อมของว่างผลไม้ที่คัดสรรมาอย่างดี ซึ่งเรียกรวมกันว่า "ของว่างและชา"

3. ความก้าวหน้าอย่างรวดเร็วในการเพาะปลูกชา เทคนิคการแรเงา และเทคโนโลยีการเพาะพันธุ์ได้ช่วยปรับปรุงคุณภาพของวัตถุดิบสำหรับการผลิตมัทฉะได้อย่างมาก นอกจากนี้ ความก้าวหน้าในอุปกรณ์นึ่งชาเขียวยังช่วยปรับปรุงคุณภาพของมัทฉะได้อย่างมาก ในขณะที่การพัฒนาเทคโนโลยีการบดผงละเอียดพิเศษช่วยเพิ่มความเร็วในการผลิตและลดต้นทุนได้อย่างมาก นวัตกรรมเหล่านี้ทำให้มัทฉะซึ่งเคยเป็นสินค้าฟุ่มเฟือยโบราณ กลายเป็นสินค้าที่คนทั่วไปสามารถหาซื้อได้

ในขณะเดียวกัน การพัฒนาอุตสาหกรรมและการขยายตัวของเมืองอย่างรวดเร็วทำให้ปัญหาสิ่งแวดล้อมและสุขภาพทวีความรุนแรงขึ้น ส่งผลให้เกิดโรคเรื้อรังเพิ่มขึ้นและประชาชนเริ่มหันมาใส่ใจสุขภาพและโภชนาการมากขึ้น ส่งผลให้ผลิตภัณฑ์โภชนาการและสุขภาพจากธรรมชาติ เช่น มัทฉะ ได้รับการพัฒนาอย่างรวดเร็ว และตอบสนองความต้องการผลิตภัณฑ์ดังกล่าวที่เพิ่มมากขึ้นในหมู่ผู้บริโภคที่ใส่ใจสุขภาพ

ผงมัทฉะเป็นผงละเอียดพิเศษที่ทำจากเท็นฉะซึ่งทำจากชาที่แรเงาแล้วบดด้วยเครื่องบดมัทฉะ ผงมัทฉะระดับไฮเอนด์เท่านั้นที่ต้องการความเขียวขจี ยิ่งเขียวมากเท่าไหร่ มูลค่าก็จะสูงขึ้นเท่านั้น การทำให้เขียวขจีก็ยิ่งยากขึ้นเท่านั้น นอกจากนี้ ยังมีข้อกำหนดที่เข้มงวดมากขึ้นสำหรับพันธุ์ชา วิธีการปลูก พื้นที่ปลูก เทคนิคการแปรรูป และอุปกรณ์แปรรูป พันธุ์ชาเช่น Bibei, Zhongcha 36 และ Aolu จะมีสีเขียวเป็นพิเศษ หากได้รับร่มเงาจากเรือนกระจก สีและรสชาติของมัทฉะที่ผลิตได้จะดีเป็นพิเศษ และสามารถถือเป็นวัตถุดิบสำหรับมัทฉะระดับไฮเอนด์ได้
วัตถุดิบของมัทฉะคือเท็นฉะ ซึ่งทำจากชาฤดูใบไม้ผลิเท่านั้น นอกจากปุ๋ยและการจัดการน้ำที่เข้มงวดแล้ว ยังมีคำหลักสองคำในการผลิต: การคลุมและการนึ่ง 20 วันก่อนเก็บชาฤดูใบไม้ผลิ จะต้องตั้งนั่งร้าน คลุมด้วยม่านกกและม่านฟาง อัตราการบังแดดสามารถสูงถึง 98% นอกจากนี้ยังมีผ้าคลุมธรรมดา คลุมด้วยผ้าโปร่งพลาสติกสีดำ อัตราการบังแดดสามารถสูงถึง 70% ถึง 85% เท่านั้น การทดลองพิสูจน์แล้วว่าการใช้สิ่งของที่ทำจากวัสดุและสีต่างกันในการบังแดดชาให้ผลที่แตกต่างกัน

งานวิจัยของ Yaozi Zhujing นักวิชาการชาวญี่ปุ่น แสดงให้เห็นว่า "การคลุมและบังแดดทำให้ปัจจัยด้านสิ่งแวดล้อม เช่น ความเข้มของแสง คุณภาพของแสง และอุณหภูมิเปลี่ยนแปลงไป จึงส่งผลต่อการสร้างกลิ่นหอมของชา ชากลางแจ้งไม่มี B-santalol กรดเบนโซอิกและเอสเทอร์ของกรดเบนโซอิก ยกเว้นว่า นอกจากจะมีสารประกอบอะลิฟาติกระดับต่ำในปริมาณที่สูงขึ้นแล้ว ยังมีส่วนประกอบของกลิ่นหอมอื่นๆ ในปริมาณที่ต่ำกว่าชาในที่ร่มอย่างเห็นได้ชัด" คลอโรฟิลล์และกรดอะมิโนของใบชาเขียวที่คลุมไว้จะเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ แคโรทีนอยด์มีมากกว่าการปลูกกลางแจ้ง 1.5 เท่า ปริมาณกรดอะมิโนทั้งหมดมีมากกว่าการปลูกภายใต้แสงธรรมชาติ 1.4 เท่า และคลอโรฟิลล์มีมากกว่าการปลูกภายใต้แสงธรรมชาติ 1.6 เท่า
ใบชาสดที่เก็บมาจะถูกทำให้แห้งในวันเดียวกันโดยใช้วิธีการอบไอน้ำ การศึกษาของนักวิชาการชาวญี่ปุ่น Fukatsu Osamu และ Shang Michiko ตามลำดับแสดงให้เห็นว่าในระหว่างกระบวนการนึ่ง ออกไซด์ เช่น cis-3-hexenol, cis-3-hexene acetate และ linalool ในชาจะเพิ่มขึ้นในปริมาณมาก และทำให้เกิดสารประกอบไอโอโนนจำนวนมาก เช่น A-ไอโอโนนและ B-ไอโอโนน สารตั้งต้นขององค์ประกอบกลิ่นเหล่านี้คือแคโรทีนอยด์ ซึ่งเป็นกลิ่นและรสชาติพิเศษของมัทฉะ ดังนั้นชาเขียวที่ปลูกภายใต้การคลุมดินและชาที่นึ่งภายใต้การคลุมดินจึงไม่เพียงแต่มีกลิ่นหอมพิเศษเท่านั้น แต่ยังมีสีเขียวและรสชาติที่อร่อยกว่าอีกด้วย

มัทฉะเป็นชาหลักที่ชาวญี่ปุ่นบริโภคกันอย่างแพร่หลาย ก่อให้เกิดวัฒนธรรมการชงชาของญี่ปุ่น นั่นก็คือพิธีชงชาญี่ปุ่น พิธีชงชาญี่ปุ่นแบ่งออกเป็น "นิกาย" หลักสองนิกาย ได้แก่ พิธีชงชามัทฉะและพิธีชงเซ็นฉะ แต่พิธีชงชามัทฉะเป็นตัวแทนมากที่สุด และจำนวน "ศิษย์" ของพิธีชงชาก็ไม่สามารถเทียบได้กับพิธีชงเซ็นฉะ พิธีชงชามัทฉะที่มีอิทธิพลมากที่สุดในญี่ปุ่นคือ "โอโมเตะเซ็นเกะ" และ "ซาโตเซ็นเกะ" ซึ่งแพร่หลายและแพร่หลายไปทั่วประเทศ ส่งเสริมให้ประเพณีการดื่มชาของญี่ปุ่นแพร่หลาย และส่งเสริมให้ชาวญี่ปุ่นใช้ชากันอย่างแพร่หลาย การบริโภคชาต่อหัวต่อปีในญี่ปุ่นอยู่ที่ 1.9 กิโลกรัม (การบริโภคชาเฉลี่ยต่อวันในจีนอยู่ที่เพียง 0.38 กิโลกรัมเท่านั้น) ญี่ปุ่นเป็นหนึ่งในประเทศที่มีอายุขัยเฉลี่ยยาวนานที่สุดในโลก ซึ่งไม่เกี่ยวข้องกับการดื่ม กิน และบริโภคชาเป็นจำนวนมาก

ในประเทศญี่ปุ่น อุตสาหกรรมมัทฉะเติบโตอย่างมาก มัทฉะไม่มีสารเติมแต่ง ไม่มีสารกันบูด และไม่มีสีสังเคราะห์ นอกจากการดื่มโดยตรงแล้ว ยังใช้กันอย่างแพร่หลายเป็นสารเพิ่มคุณค่าทางโภชนาการและสารแต่งสีธรรมชาติในหลายอุตสาหกรรม เช่น อาหาร ผลิตภัณฑ์ดูแลสุขภาพ และเครื่องสำอาง และขนมมัทฉะหลากหลายชนิดได้มาจาก:

อาหาร : ขนมไหว้พระจันทร์ บิสกิต เมล็ดแตงโม ฯลฯ ไอศกรีม บะหมี่ ช็อกโกแลตมัทฉะ ไอศกรีมมัทฉะ เค้กมัทฉะ ขนมปังมัทฉะ เยลลี่มัทฉะ ลูกอมมัทฉะ

เครื่องดื่ม : เครื่องดื่มกระป๋อง เครื่องดื่มแข็ง นม โยเกิร์ต เครื่องดื่มมัทชะกระป๋อง ฯลฯ

เครื่องสำอาง : ผลิตภัณฑ์เสริมความงาม มาส์กมัทฉะ ผงมัทฉะ สบู่มัทฉะ แชมพูมัทฉะ เป็นต้น